J’aimerais atteindre une compréhension élargie de l’art qui me permette d’exprimer des choses donnant accès à des domaines plus profonds. C’est cet élargissement de la langue visuelle qui m’intéresse dans la Photo-Performance. Le principe fondamental de ses photos est de provoquer la réflexion. La technique utilisée a toujours pour but de rendre son sujet plus parlant. Travailler sur la réalité et l’imaginaire, ce qu’on voit et ce qu’on pense, le probable et l’improbable, ce qu’on peut toucher et ce qu’on ressent, la conscience et l’inconnu, ce qu’on connaît et ce dont on a peur. Chaque photo est associée à une phrase ou un mot. Le processus de travail, dans un premier temps, est de récolter des mots et des phrases. Pour cela j’en recherche dans la poésie, la philosophie et surtout la vie quotidienne. Ensuite, je cherche des éléments pour inventer mon propre langage et le traduire dans une image de façon à le communiquer au public. Pour trouver ces éléments, je plonge en moi-même. Comme le dit Marina Abramovic dans son manifeste, « Artists should look deep inside themselves for inspiration. The deeper they look inside themselves, the more universal they become». L’objectif est de mettre en image mon questionnement personnel dans un langage universel. Affirmer mes positions à travers l’action, des projets artistiques. Ce que j’appellerai l’articulation entre la pensée et la mise en œuvre, les enjeux théoriques et la pratique, le passage entre l'invisible et le visible. C’est-à-dire partir de la matière psychique, organique et intellectuelle, et accoucher d’une matière physique, saisissable, intelligible, percutante et explicite. 

​

​

 هدف من رسیدن به درک بازتری از هنر است که اجازه بیان مسائلی‌ را میدهد که راه را برای گستره‌هایی‌ عمیق تر باز می‌کند. این همان گسترش زبان تصویریست که در فتو-پرفرمانس مرا جذب خود می‌کند.

یکی‌ از ویژگیهای اصلی‌ در این عکس‌ها تحریک اندیشه است. تکنیک استفاده شده همواره در پی‌ آن است که سوژه‌اش را گویا تر کند، کار روی واقعیت و تخیل، آنچه که میبینیم و آنچه که می‌‌اندیشیم، محتمل و غیر محتمل، آنچه که ملموس است و آنچه محسوس است، آنچه که میشناسیم و آنچه از ان میترسیم. منشأ هر عکس یک جمله یا یک کلمه است. مراحل کار بدین صورت است که در ابتدا شروع به جم آوری کلمات و جمله‌ها می‌‌کنم. در این راستا به سراغ شعر، فلسفه و از همه مهمتر زندگی‌ روزمره میروم. در مرحله بعد به دنبال نشانه‌هایی‌ میروم تا زبان گفتاری خودم را ابداع کنم و با ترجمه ان به صورت تصویر به ارتباط با مخاطب برسم. برای پیدا کردن این نشانه‌ها به کنکاو خودم میروم. مارینا ابرامویچ در مانیفست خود می‌گوید: "هنرمند برای الهام گرفتن باید به درون خود بنگرد، هرچه عمیقتر به خود بنگرد، جهان شمول تر میشود". هدف به تصویر در آوردن سوال شخصی‌ خودم به زبانی جهان شمول است. اعلام موضع کردن از طریق "اتفاق" (آکسیون)، پروژه هنری. آنچه که من شیوائی بین فکر و اجرا مینامم، آمد و شد بین مسائل تئوری و عملی‌، گذار از نادیدنی‌ها به دیدنی‌ ها. یعنی در واقع شروع از یک ماده ذهنی‌، ارگانیک و فکری و از ان زایش یک ماده فیزیک، محسوس، قابل درک، صریح و قدرتمند.

​